دوست داشتن بی حدو اندازه

مست میخانه ات آمد دری باز کنی
جام دل پر کنی و غم ز دلش وا بکنی
چهره از پرده ی عشق ابدی وا بنما
چون تو چهره بنمایی ،دلش شاد کنی
ای که چشمت به سیاهی ندارد مثلی
کِی تو خواهی که مرا از غم عشقت آزاد کنی؟
نازنینا خم ابروی تو خم کرد کمر لیلی را
دست به دامان تو ام.تا تو صدایی بکنی
سخن تو دل من برده ز حالم چه کنم؟
گر تو آیی حال من با دل من ساز کنی!